تهران ، خ ولیعصر، روبروی پارک ملت، پلاک ۲۶۱۷، ساختمان داستو، ط ۵، و ۲۲

علی تارات / خدمات زیبایی / پلاسما اوزون تراپی (POZT) / مقالات فارسی POZT / ضایعات پوستی بیماران خودایمنی و کنترل آن ها با اوزون – قسمت ۳
۵ دقیقه

ضایعات پوستی بیماران خودایمنی و کنترل آن ها با اوزون – قسمت ۳

آنچه می خوانید...
مکانیسم التهاب آلرژیک بافتی

 

پاسخ های ایمنی با واسطه IgE از نظر زمانی به ۳ نوع واکنش تقسیم می شوند. پاسخ فاز زودرس پاسخ فوری بعد از معرفی آنتی ژن به ارگان هدف است. این پاسخ توسط دگرانوالسیون ماست سل و آزاد شدن واسطه های ازقبل ساخته شده مشخص می شودکه فوراً یا طی ۱ تا ۳۰ دقیقه پس از تماس با آلرژن رخ می دهد و در عرض ۱-۳ ساعت فروکش می کند . واکنش های حاد با افزایش نفوذپذیری عروق موضعی همراه است که منجر به نشت پروتئین های پالسما ، تورم بافتی ، و افزایش جریان خون و نیز بسته به ارگان هدف مبتال باعث خارش،عطسه، ویز وکرامپ حاد شکمی به ترتیب در پوست، بینی، ریه و دستگاه گوارش می شود.

نوع دوم پاسخ فاز تاخیری طی چند ساعت پس از تماس با آرژن رخ داده و ۱۲-۶ ساعت بعد به حداکثر رسیده و ۲۴ ساعت بعد رفع می شود . پاسخ فاز تاخیری در پوست با ورم ، قرمزی و سفتی و در بینی با گرفتگی مداوم بینی ، و در ریه با انسداد راه هوایی و ویز مداوم مشخص می شود. به طور کلی ، پاسخ های فاز تاخیری همراه با انفیلتراسیون اولیه نوتروفیل ها و ائوزینوفیل ها و سپس بازوفیل ها، منوسیت ها،ماکروفاژها، و سلول های نوع Th2 است . فراخوانی سلول های التهابی از گردن خون نیاز به افزایش بیان مولکول های چسبندگی روی سطح سلول ها و بیان لیگاند آنها روی سلول های آندوتلیال دارد که تحت کنترل سایتوکاین ها است . چندین ساعت پس از تماس با آرژن،a-TNF که از ماست سل های فعال آزاد شده است ، باعث القا بیان مولکول های چسبندگی سلولی روی اندوتلیوم عروق می شود و این تغییر منجر به مهاجرت سلول های التهابی مختلف از عرض اندوتلیوم می شود . تجمع ترجیحی نوتروفیل هاازطریق میانکنش بین مولکول های چسبندگی انتخابی روی سطح سلول ائوزینوفیل(a4B1 اینتگرین یا۴-VLA) است : بیان ۱-VCAM ( مولکول اتصال سلولی عروق -۱ ) روی سطح سلول اندوتلیال توسط ۴-IL و ۱۳-IL تشدید می شود. کموکاین ها سایتوکاین های کموتاکتیک هستند که نقش مرکزی در مهاجرت سلول های التهابی به سمت بافت دارند . ۱a-MIP، RANTES ، پروتئین کموتاکتیک منوسیت  MCP)-3) و MCP-4 برای ائوزینوفیل ها و سلول های تک هسته ای جاذب شیمیایی هستند ولی ائوتاکسین ها برای ائوزینوفیل ها نسبتاً انتخابی هستند. این مواد جاذب شیمیایی در اپی تلیوم، ماکروفاژها ، لنفوسیت ها و ائوزینوفیل ها در مکان های پاسخ فاز تاخیری و التهاب بافتی آلرژیک شناسایی شده اند . بلوک این کموکاین ها منجر به کاهش قابل مالحظه مهاجرت سلول های موثر آلرژیک به سمت بافت ها می شود.

در نوع سوم واکنش ، بیماری آلرژیک مزمن التهاب بافتی می تواند روزها تا سال ها باقی بماند . چندین فاکتور شامل تماس مکرربا آلرژن ها و عوامل میکروبی، در تداوم التهاب بافتی شرکت دارند. تحریک مکرر سلول های موثر آلرژیک مانند ماست سل ها، بازوفیل ها ، ائوزینوفیل ها و سلول های Th2 در وضعیت های التهابی رفع نشده شرکت دارند . علاوه بر این سایتوکاین های نوع (Th2 (GM-CSF , IL-5 , IL-3 که در طی واکنش های آلرژیک ترشح می شوند، می توانند طول عمر سلول های موثر آلرژیک را با تاخیر آپوپتوز آنها افزایش دهند . تمایز موضعی پیش سازهای ائوزینوفیلی که به بافت انفیلتره شده اند با اثر ۵-IL که منجر به تولید ائوزینوفیل ها ، تداوم آسیب موضعی بافت می شود.

remodling بافتی که منجر به تغییرات برگشت ناپذیر در ارگان های هدف می شود و نیز تصویری از بیماری های مزمن آلرژیک است. remodling در آسم شامل ضخیم شدن جدار راه های هوایی و بافت زیر مخاطی و همچنین هیپرتروفی و هیپرپالزی عضالت صاف است که همراه با کاهش عملکرد ریه است.ائوزینوفیل ها در remodling راه هوایی والتهاب مزمن نقش غیرمنتظره ای دارند. در درماتیت آتوپیک،لیکنفیکاسیون تظاهرآشکاری از remodling پوست است . سایتوکاین های Th2 نه تنها قادر به حفظ التهاب آلرژیک هستند ، بلکه با فعال کردن سلول های مقیم در بافت های هدف، می توانند روی remodling بافتی تاثیر داشته باشند.

۴-IL-13 , 9-IL , -IL باعث القاء افزایش ترشح موکوس و متاپالزی سلول های مخاطی می شوند. ۴-IL و ۱۳-IL رشد و سنتز پروتئین های ماتریکس خارج سلولی توسط فیبروبالست ها را تحریک می کنند و ۵-IL و ۹-IL باعث افزایش فیبروز ساب اپی تلیال می شوند .B-TGF که توسط ائوزینوفیل ها و فیبروبالست ها تولید شده است می تواند فیبروز ساب اپی تلیال را تشدید کند . ۱۱-IL که توسط ائوزینوفیل ها و سلول های اپی تلیال بیان شده است. علاوه برتشدید رسوب کالژن و تجمع فیبروبالست ها می تواند در فیبروز ساب اپی تلیال شرکت کند . اینترلوکین های دیگر که از سلول اپی تلیال و DCs ترشح می شوند مانند ۲۵-IL , 31-IL , 33-IL نیز در التهاب ائوزینوفیلیک بافتی بافت های مبتال دخالت دارند . صدمه بافتی حاصله از طریق آزادکردن سایتوکاین های پیش التهابی باعث تقویت بیشتر صدمه اپی تلیال ، رسوب ماتریکس خارج سلولی در ارگان های هدف و آنژیوژنز می شود.استعداد ژنتیکی به پاسخ های انحرافی آسیب – ترمیم ممکن است در مزمن شدن بیماری دخالت داشته باشد. وقتی که پاسخ ایمنی آلرژیک تثبیت شد،می تواند خود را تقویت کرده و منجر به بیماری مزمن در افرادی شود که استعداد ژنتیکی دارند. انفیلتراسیون سلول های Th1 و Th17 باعث تشدید پتانسیل سلول های آلرژیک شده ودرپاسخ های التهابی مزمن بافتی و آزادکردن سایتوکاین هاو کموکاین های پیش التهابی شرکت می کند . عالوه بر این ممکن است یک پاسخ اتوایمون از طریق اتوآنتی بادی های IgE, IgG و اتورئکتیویته سلول های Th1 و Th17 به عنوان عامل ایجاد التهاب آلرژیک نقش بازی می کند.

دکتر علی تارات

اکسیژن و اوزون درمانگر (متخصص طب هایپرباریک)
- دانش آموخته دکترای حرفه ای پزشکی از دانشگاه علوم پزشکی شیراز
- دانش آموخته طب هایپر باریک تحت نظر دانشگاه اکسفورد در دانشگاه عالی پزشکی سنگاپور SGH 
- نویسنده ی دو کتاب با عناوین" اصول طب غواصی" و" مبانی طب هایپرباریک " 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *