پسوریازیس به عنوان یک بیماری سیستمی

 

پسوریازیس در حال حاضر به عنوان یک بیماری التهابی ایمنی (IMID) پوستی محسوب می شود. بیماران با IMID های مختلف در معرض خطر ابتلا به بیماری های سیستمیک” هستند. IMID ها ممکن است از طریق شرایط مشترک ژنتیکی، عوامل محیطی یا راه های التهابی مشترک که در IMID ها و ارگان های هدف با هم همخوانی دارند (شکل ۱) مورد ابتلا قرار گیرند.

بیماران مبتلا به پسوریازیس اغلب چاق هستند و به طور نامعلومی نسبت به جمعیت عمومی در معرض ریسک بیشتر ابتلا به انفارکتوس میوکارد (MI)، سندرم متابولیک و سایر بیماری های مرتبط با آن هستند. شواهد قوی وجود دارد که نشان می دهد پسوریازیس یک عامل ریسک مستقل برای ایجاد اختلالات متابولیکی و CV می باشد. پس از مشاهده این یافته ها بطور پیوسته توسط بسیاری از نویسندگان، سوالات مطرح شده عبارتند از:

• آیا پسوریازیس یک بیماری پوستی یا سیستمیک است؟
• آیا پسوریازیس یک نشانگر بیماری سیستمیک اساسی است؟
• آیا پسوریازیس عامل خطر برای بیماری سیستمیک است؟
• “پیوندهای” بین پسوریازیس و شرایط همبستگی سیستمیک چیست؟

با پیشرفت تحقیقاتی که در جریان است، بی تردید ثابت می شود که پسوریازیس می تواند به عنوان یک بیماری سیستمیک در نظر گرفته شود. پسوریازیس به خودی خود فرد را به سایر بیماری های سیستمیک هدایت می کند و بنابراین به عنوان نشانه ای از این اختلالات سیستمیک در نظر گرفته می شود. شواهد قوی وجود دارد که نشان می دهد پسوریازیس یک عامل خطر مستقل برای گسترش متابولیسم و ​​اختلالات قلبی و عروقی است. احتمالا پیوند انها التهاب ماندگار است که منجر به فروکش کردن و دائمی شدن تظاهرات مضر همراه می گردد.

واسط های التهاب ایجاد شده در پوست به گردش خون سیستمیک منتقل می شود و بنابراین ممکن است به افزایش خطر ابتلا به التهاب در اندام های دیگر یا بافت ها منجر شود (شکل ۲). پسوریازیس، که یک بیماری التهابی ایمنی است، از طریق آبشاری از حوادث قادر به آسیب رساندن به سیستم ارگانی دیگر می باشد. مقاومت به انسولین و آسیب اندوتلیال به طور مستقیم یا غیر مستقیم منجر به اختلال در عملکرد دستگاه می شود. به نظر می رسد یک مسیر مشترک از سوی بسیاری از سیتوکین های پروتئین التهابی مانند فاکتور نکروز تومور (TNF-α)، Th1 و IL-6 در پاتوژنز پسوریازیس و همراهی های آن وجود داشته باشد.^۱

بیماری های سیستمیک که در پسوریاتیک رایج هستند (شکل ۳) عبارتند از: آرتروپاتی / آرتریت، اختلالات روانی، فشار خون بالا، بیماری قلبی عروقی، بیماری مزمن انسدادی ریوی (COPD)، سندرم متابولیک، مقاومت به انسولین / دیابت، بیماری سلیاک، خود ایمنی و بیماری های عروقی کلاژن و بدخیمی

آرتروپاتی پسوریاتیک و آرتریت

هنگامی که فرد مبتنی بر اساس ژنتیک در معرض یک باکتری، استرس یا پپتید مرتبط با آنزیم قرار می گیرد، پاسخ ذاتی سیستم ایمنی، فعال می شود که منجر به نفوذ CD8 و انتشار شیمیایی / سیتوکین می گردد. این روند با آنژیوژنز و نفوذ سلولی در بافت های مورد ابتلا تقویت می شود.

کادر ۱ بیماری سیستمیک مرتبط با پسوریازیس

آرتروپاتی / آرتریت

اختلالات روانی

اختلال فشارخون

بیماری قلبی عروقی

سندرم متابولیک

دیابت

بیماری مزمن انسدادی ریه

بیماری سلیاک

بیماری های خود ایمنی و کلاژن عروقی

بیماری کلیوی

ترک خوردگی چندگانه

بدخیمی

ممکن است آنتی ژن لوکوسیت انسان (HLA) و دیگر ژن های بیان شده الگوی دقیقی از دخالت بافت را تعیین کند. در تقریبا ۱۵ تا ۲۰ درصد از بیماران، آرتریت قبل از پسوریازیس ظاهر می شود. ^۲ ۵۷-۴۰ درصد، آرتریت تغییر یافته دارند. تقریبا یک پنجم از آنها دارای بیش از پنج مفصل مبتلا هستند. ستون فقرات در حد ۴۰ درصد درگیر است. آرتریت پسوریاتیک در تقریبا یک پنجم افراد به معلولیت منجر می شود. مرگ و میر ناشی از این بیماری بیشتر از جمعیت عمومی است. اگر التهاب را در مرحله اولیه کنترل کنید، میزان مرگ و میر را می توان کاهش داد (فصل چهارم).

“جنبه های روانشناختی” پسوریازیس به طور جداگانه در فصل ۱۲ مورد بحث قرار گرفته است.

 

فشار خون

گزارش های بسیاری وجود دارد که حاکی از این مطلب است که بیماران مبتلا به پسوریازیس مستعد ابتلا به فشار خون بالا هستند

داروهایی مانند بتا بلوکرهای مورد استفاده در مدیریت فشار خون بالا می تواند پسوریازیس را پیشگیری، حفظ یا ادامه دهد. در مطالعه ای که با تجزیه و تحلیل چند متغیری انجام شد، ارتباط فشارخون با پسوریازیس پس از کنترل سن، جنس، وضعیت سیگار کشیدن، چاقی، دیابت، داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) و استفاده از بازدارنده های COX-2 با دانش ارتباط قبلی بین پسوریازیس و فشار خون بالا مورد بررسی قرار گرفت.^۳ ارتباط بین پسوریازیس و فشار خون بالا ممکن است به آنژیوتانسین II، یک محصول آنژیوتانسین تبدیل آنزیم (ACE) مربوط باشد که توده عضلانی را تنظیم می کند و باعث انتشار سیتوکین های ضد التهابی می گردد. افزایش فعالیت پلاسبو رنین و اندوتلین -۱ در هر دو مورد پوست سر و بیماران پوستی مبتلا به پسوریازیس ممکن است باعث فشار خون بالا در بیماران پسوریازیس شود. آسیب اندوتلیال ناشی از استرس اکسیداتیو در بیماران مبتلا به پسوریازیس ممکن است به افزایش فشار خون بالا با اثرات مخرب گونه های واکنش پذیر اکسیژن و اسیب به وازودیلاتاسیون وابسته به اندوتلیوم شود. مهارکننده های NSAID و COX-2 که برای آرتریت پسوریازیس مورد استفاده هستند همچنین می توانند در افزایش فشار خون موثر باشند. به همین ترتیب، بتا بلوکرهای مورد استفاده برای کنترل فشار خون بالا می تواند پسوریازیس را بدتر کند بنابراین باعث ایجاد یک چرخه بدخیم می شود. هنگامی که مصرف انها برای سن و جنس تنظیم می شود، ارتباط بین پسوریازیس و فشار خون بالا تنها در سن ۴۰ سالگی قابل توجه است. بنابراین، ضروری است که تمام پسوریاتیک ها بالای ۴۰ سال برای فشار خون بالا مورد بررسی قرار گیرند.

 

پسوریازیس و بیماری قلبی عروقی / آتروترومبوتیک

از مهم ترین عوامل در حال ظهور رابطه بین بیماری های قلبی عروقی و پسوریازیس شدید می باشد، زیرا ممکن است افزایش مرگ و میر ناشی از آن را شرح دهد. ^۴ پسوریازیس و آرتریت پسوریاتیک با افزایش بیماری های تروترومبوتیک، از جمله MI، ترومبوز وریدی عمیق و کاهش طول عمر همراه است

عوامل خطر بیماری خاصی هستند که نتیجه مستقیم التهاب پسوریازیس می باشند:

• هایپرهوموسیستینمیا
• افزایش پروتئین واکنشی C (CRP)
• افزایش سیتوکین های التهابی خون
• بیش فعالی قلبی

 

عوامل خطرزای خاص غیر بیماری پسوریازیس:

• مقاومت به انسولین / دیابت
• چاقی
• دیس لیپیدمیا
• فشار خون
• سندرم متابولیک
• عادت به سیگار کشیدن.

هر دو عامل ریسک خاص مربوط به بیماری و غیر بیماری به احتمال زیاد در قالب سیکل های معیوبی به هم می رسند . بیماران مبتلا به پسوریازیس باید به طور موثر تحت درمان قرار بگیرند و نسبت به کاهش عوامل قابل تعدیل خطرناک قلبی عروقی ترغیب شوند.

لکوسیت های فعال شده توسط سیتوکین در پوست بعد از قرار گرفتن روی سلول های اندوتلیال التهابی در پلاک پسوریاتیک وارد خون می شوند. ممکن است Chemokines التهابی مانند TNF، IL-1 یا IL-6، که در سیستم گردش خون منتشر می شوند عملکرد هپاتوسیت ها، سلول های عروقی، فیزیولوژی لکوسیت ها را افزایش داده و فاکتورهای خطرناک قلبی عروقی و یا مسیرهای پاتولوژیک آشکار را تغییر دهند.

انفارکتوس میوکاردیال و پسوریازیس

در مقایسه با گروه شاهد، افزایش وابستگی سن به MI در بیماران مبتلا به پسوریازیس وجود دارد. بیماران جوان مبتلا به بیماری شدید با بیشترین ریسک مواجه هستند، که در مورد زنان این وضعیت بدتر هم می باشد. پسوریازیس به عنوان یک عامل خطر مستقل برای MI، پس از تعدیل برای سایر شرایط ترکیبی بیماری های قلبی عروقی مانند فشار خون بالا، دیابت، سابقه MI، هیپرلیپیدمی، سن، جنسیت، مصرف سیگار و شاخص توده بدنی (BMI) مشخص شد. با توجه به Gelfand JM، ممکن است پسوریازیس مستقل از خطر MI باشد. خطر نسبی در بیماران جوان مبتلا به پسوریازیس شدید بیشتر بود.

سندرم متابولیک

سندرم متابولیک تحت عنوان بروز سه یا چند جزء زیر تعریف شده است:

1. چاقی شکمی
2. افزایش مقاومت به انسولین / افزایش سطح قند خون ناشتا
3. کاهش کلسترول لیپوپروتئین با چگالی بالا
4. Hypertriglyceridemia
5. فشار خون بالا.

عوامل تعیین کننده سندرم متابولیک با افزایش خطر ابتلا به دیابت و بیماری قلبی عروقی آترواسکلروز همراه هستند. داده های در حال ظهور به وضوح نشان می دهد که ممکن است پسوریازیس حتی پس از اصلاح اجزای سندرم متابولیک یک عامل خطر مستقل برای بیماری قلبی عروقی باشد. میزان شیوع یک یا چند جزء سندرم متابولیک در زنان بالای ۴۰ سال سن بسیار بالاتر است.^۶ شیوع یک یا چند مولفه در زنان به میزان ۸۸.۵ درصد و در بین ۵۲ تا ۵۶ درصد می باشد و این در صورتی است که هر دو جنس مورد بررسی قرار گیرند.

چاقی و پسوریازیس

Adipocytes  و cytokines proinflammatory را تحت تاثیر واسطه های التهابی مانند TNF-α تولید می کنند، که این مطلب نشان می دهد که ممکن است بین adipocytes و التهاب که پسوریازیس را درگیر می کند، اثر متقابل وجود داشته باشد. متابولیسم متفاوتی بین آدیپوکین ها وجود دارد و سیتوکین های Th17 در پاتوژن پسوریازیس دخیل هستند. همانطور که التهاب سیستمیک موجب گسترش بیماری می شود، آدیپونکتین به طور کمینه تنظیم می شود در حالی که لپتین و مقاومت به طور همزمان تنظیم می شوند. لپتین نقش کلیدی در متابولیسم ایفا می کند و فعالیت ماکروفاژ را بالا می برد، TNF-α و IL-6 را تقویت می کند، و مورد دوم باعث تولید CRP می شود. Resistin یک عامل ترشحی مرتبط با التهاب می باشد که بر اثر ان مقاومت به انسولین باعث ایجاد گسترش بیماری آترواسکلروز می شود. به طور کلی، در مقایسه با جمعیت عمومی، بیماران پسوریازیس با شیوع و بروز بیشتر چاقی مواجه هستند. بیماران مبتلا به پسوریازیس شدید احتمال چاقی بیشتری نسبت به افراد دارای پسوریازیس خفیف دارند.

آیا چاقی عامل مهمی برای تظاهرات پسوریازیس است یا هنوز این موضوع مورد بحث می باشد؟ داده های اخیر نشان می دهد چاقی یک عامل خطر برای گسترش پسوریازیس می باشد.

داده هایی که نشان دهنده این مطلب هستند که BMI در بیماران پس از تشخیص پسوریازیس افزایش می یابد، نشان می دهد که چاقی مورد ثانویه نسبت به پسوریازیس است. صرف نظر از این که چاقی باعث ایجاد یا نتیجه پسوریازیس می شود، این مطلب مورد اشاره واقع شده است که افزایش BMI با شدت بیماری بیشتر از پسوریازیس همخوانی دارد.

مقاومت به انسولین / دیابت و پسوریازیس

ارتباط معنی داری بین پسوریازیس، دیابت و مقاومت به انسولین وجود دارد. ازمایش های متعدد نشان دهنده این مطلب است که مقاومت به انسولین به طور قابل توجهی با سطح پسوریازیس و شاخص شدت (PASI) ارتباط دارد. مفهوم مقاومت به انسولین به عنوان یک نتیجه از التهاب مزمن و علت پاتوژنیک احتمالی برای همراهی با بیماری های شناخته شده همراه با پسوریازیس، توسط این داده ها پشتیبانی می شود  .^۸

التهاب سیستمیک موجب ایجاد مقاومت به انسولین می شود، که این نیز به نوبه خود باعث اختلال در عملکرد سلولهای اندوتلیال می گردد و سپس منجر به آترواسکلروزیس و در نهایت MI یا سکته مغزی می شود. چاقی یکی از عوامل ریسک شناخته شده برای پسوریازیس ممکن است فنوتیپ را از طریق التهاب سیستمیک تحریک کرده و منجر به مقاومت به انسولین شود که باعث افزایش تولید کراتینوسیت شده و موجب باعث کاهش تمایز پوست می شود و در نتیجه چرخه زخم را تداوم می دهد. گسترش و شیوع دیابت در پسوریاتیک ها افزایش یافته است، این ارتباط در میان بیماران مبتلا به پسوریازیس شدید بیشتر است. براساس اطلاعات پژوهشی به دست امده، افرادی که مبتلا به پسوریازیس شدید بودند نسبت به افراد بدون بیماری با ۴۶٪ احتمال بیشتر جهت ابتلا به دیابت مواجه بودند، که این موضوع پس از وزن و سایر اقدامات بهداشتی مورد توجه قرار گرفت.

 

بیماری ریوی و پسوریازیس

وضعیت ریه COPD، که به طور عمده بوسیله سیگار کشیدن ایجاد می شود، در بین بیماران پسوریازیس به میزان قابل توجهی بیشتر از جمعیت عمومی می باشد  .^۹

تا ۵.۷٪ از بیماران پسوریازیس در مقایسه با ۳.۶٪ افراد بدون بیماری پوستی، در حالت ابتلا به COPD تشخیص داده شده اند. حتی اگر تفاوت بین انها اندک باشد، اما در هنگام درمان بیماران مبتلا به پسوریازیس باید ان را در نظر داشته باشیم. متوترکسات و دیگر عوامل سرکوب کننده ایمنی، بیولوژیک ممکن است منجر به رشد بیماری سل شود. فیبروز ریوی را می توان با متوترکسات در دراز مدت درمان نمود. افزایش شیوع بدخیمی نیز مشخص شده است. مثلث استرس، سیگار کشیدن، بدتر شدن وضعیت بیماری باید رفع شود چرا که در غیر این صورت ممکن است عواقب شدیدتری در پی داشته باشد.

سیستم گوارش و پسوریازیس

این امر ثابت شده است که کاهش سطح روده کوچک در بیماران مبتلا به پسوریازیس شدید وجود دارد. تعویض دیواره روده در ناحیه jejunal روده به عنوان یکی از ویژگی های پسوریازیس شدید مشخص داده شده است.

شیوع فزون یافته پسوریازیس در بیماری کرون و کولیت اولسراتیو و بستگان درجه اول آنها نسبت به کنترل وجود دارد. ^۱۰ افزایش در سلول های خونی، ائوزینوفیل ها، لنفوسیت های داخل دوازدهه، آنتی بادی IgA به گلیادین، پروتئین کاتیونی ائوزینوفیل سرم و تعداد EG2 مثبت ائوزینوفیل ها در مخاط مخاطی دوازدهه بیماران مبتلا به پسوریازیس گزارش شده است که در بیماران مبتلا به پسوریاتیک که بیماری سلیاک دارند، اجتناب از حساسیت گلوتن سبب رهایی از پسوریازیس و استفاده مجدد منجر به بیماری های پوستی می شود. مطالعات کافی برای نشان دادن ارتباط پسوریازیس با بیماری کبد الکلی و عفونت ویروس هپاتیت C

بیماری های خود ایمنی و پسوریازیس

پسوریازیس با بسیاری از بیماری های خودایمنی ارتباط دارد که این ارتباط از نظر آماری معنی دار می باشد. قوی ترین ارتباط با آرتریت روماتوئید بود. بیماران مبتلا به پسوریازیس بیش از ۵۰٪ بیشتر از بیماران بدون پسوریازیس حداقل با یک بیماری خود ایمنی دیگر مواجه هستند و تقریبا با احتمال دو برابری ابتلا به بیماری های خود ایمنی دیگر روبرو می باشند.^۱۱ بیماری های خودایمنی شناخته شده به همراه پسوریازیس داده شده است.

 

بیماری کلیوی و پسوریازیس

در حالی که وجود یک “نفروپاتی پسوریاتیک” براساس گزارش موارد گلومرولونفریتیدها در بیماران مبتلا به پسوریازیس پیشنهاد شده است، ارتباط بین پسوریازیس و بیماری کلیوی در حال حاضر بیشتر مورد مطالعه قرار گرفته است. مطالعات نشان داد که در مقایسه با افرادی که مبتلا به پسوریازیس شدید، مرگ ناشی از بیماری نارسایی کلیوی یا غیر فشار خون حدود چهار برابر افزایش یافته است. مطالعات متعدد در مقطع عرضی نیز شیوع بیشتر از میکروآلبومینوری، نشانه ای از اختلال عملکرد بالینی گلومرولی را در بیماران مبتلا به پسوریازیس نشان داده است. اگرچه برخی مطالعات هیچ ارتباطی بین پسوریازیس و بیماری کلیوی به اثبات نرسانده اند.

 

کادر ۲ بیماری خود ایمنی در پسوریازیس

بیماری کرون

بیماری کولیت اولسراتیو

بیماری سلیاک

دیابت نوع ۱ ملیتوس (DM)

آنمی خونریزی

آرتریت سلول غول پیکر

اسکلروزیس چند گانه

بیماری لوپوس سیستمی (SLE)

بیماری Graves

بیماری هاشیموتو

گلومرولونفریت مزمن

فیبروز ریوی

سندرم سوجورن

بیماری آدیسون

ترومبوسیتوپنی ایمنی

Cirrhosis اولیه صفراوی

Alopecia areata

Vitiligo

کهیر مزمن

 

در حال حاضر این موضوع مفروض است که بیماران مبتلا به پسوریازیس، به ویژه اگر وضعیت انها شدید باشد، با خطر بیشتری در ابتلا به بیماری مزمن کلیه (CKD) متوسط ​​تا پیشرفته (CKD) در مقایسه با بیماران بدون پسوریازیس مواجه هستند (شکل ۲۱).

پسوریازیس متوسط ​​تا شدید با CKD متوسط ​​تا پیشرفته مستقل از عوامل خطر سنتی است. برای بیماران مبتلا به پسوریازیس که ۳٪ و یا بیشتر از سطح بدن انها تحت تاثیر قرار گرفته است، باید بررسی های بیشتر در زمینه خطر ابتلا به نارسایی های کلیوی، مانند آزمایش ادراری معمول برای میکروآلبومینوری و کراتینین سرم و تست نیتروژن اوره خون در نظر گرفته شود. افزایش تلاش های غربالگری باعث تشخیص زودهنگام و مداخله برای کاهش مرگ و میر و عوارض ناشی از CKD می گردد. علاوه بر این، باید در نظر گرفته شود که ریسک در برابر داروهای بالقوه ناباروری در بیماران مبتلا به پسوریازیس متوسط ​​تا شدید باید مورد توجه قرار گیرد. ارتباط پسوریازیس متوسط ​​تا شدید با افزایش خطر ابتلا به CKD مستقل از عوامل خطر سنتی، مانند دیابت و بیماری قلبی، در جدیدترین مطالعات ارائه شده است. ^۱۲

 

نارسایی های چندگانه به علت پسوریازیس

در افراد نارسایی قلبی عروق کرونر، فشار خون، فشار خون بالا و آرتریت روماتوئید گزارش شده است.

در حال حاضر گزارش هایی وجود دارد که نشان دهنده وجود نقص چند عامل در بیماران مبتلا به پسوریازیس می باشد

در یک مطالعه که در آن ۵۷۵۰۸ نفر مبتلا به پسوریازیس مورد مطالعه قرار گرفتند، ۶۴ نفر (۱۱.۱۱٪) با نارسایی چندگانه با نسبت زنانه مردانه ۱۰.۳۲٪ به ۶۷.۹۰٪ مشخص شدند. بیشترین شرایط هم زمانی برای این افراد پسوریازیس بود که در تمام ۶۴ بیمار به میزان ۱۰۰.۰۰٪ یافت شد.^۱۳ در گزارش دیگری، یک زن در اثر پسوریازیس اریترومایسم به نارسایی چندگانه مبتلا شد و در مدت کوتاهی پس از آن پنومونی برونش ایجاد شد. گزارش هایی وجود دارد که در آن پسوریازیس پوسچولار متداول در بیماران پس از پیوند اعضا رخ می دهد و در نتیجه نارسایی های چندگانه ایجاد می شود، در حالی که دستورالعمل اروپا برای پیوند کلیه که در سال ۲۰۰۰ توسط گروه کارشناسان اروپایی (EBPG) گزارش شده است، پسوریازیس را در معیار حذف قرار نمی دهد. با این وجود تنها دو مورد گزارش شده است که آیا پسوریازیس یا سابقه پسوریازیس در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیوی، مانع از پیوند است یا خیر، که این سوال بدون پاسخ مانده است. ^۱۴

بدخیمی و پسوریازیس

بیماران مبتلا به پسوریازیس در معرض خطر ابتلا به بدخیمی، به ویژه سرطان پوست غیر ملانوما و سرطان های لنفوپرولیفراتیک هستند.

واقعیت این است که ریسک برای افراد مبتلا به بیماری شدید بیشتر است، که شاید بازتابی از درمان با عوامل سیستمیک و فتوتراپی باشد. خطر ابتلا به بیماری های پسوریازیس از ابتلا به بدخیم های لنفاوی ممکن است به غیر فعال شدن ایمنی غیر طبیعی که در آنها بروز می یابد، مرتبط باشد.

علاوه بر لنفوما، بیماران پسوریاتیک با افزایش خطر ابتلا به سایر بدخیمی ها، از جمله سر و گردن، ارگان های جامد (کبد، پانکراس، ریه، پستان و کلیه) و اندام  تناسلی مواجه هستند.^۱۵

بیماران مبتلا به پسوریازیس مبتلا به دیابت، مستعد ابتلا به سرطان های گوارشی هستند. التهاب مزمن به عنوان نیروی محرکه ای عمل می کند که خطر ابتلا به بدخیمی در پسوریازیس را افزایش می دهد. سرطان های شایع در بین بیماران باید در پسوریاتیک بالای ۴۰ سال به ویژه در افرادی که مبتلا به دیابت هستند، مورد بررسی واقع شود. در مقایسه با جمعیت عمومی، خطر مرگ و میر برای این دسته از بیماران پسوریازیس افزایش می یابد.

 

هم زمانی دو بیماری در کودکان مبتلا به پسوریازیس

کودکان مبتلا به پسوریاتیک با احتمال چاقی بیشتری مواجه هستند. همچنین مشاهده شد که اضافه وزن دارای تأثیرات متفاوتی در بین بیماران کودک می باشد. پسوریازیس در این کودکان شدیدتر از کودکان پسوریازیس با وزن طبیعی بود. ارتباط معنی داری بین پسوریازیس و چاقی در کودکان و به خصوص در بین پسران وجود دارد. ^۱۶ همچنین افزایش بروز هیپرلیپیدمی، فشار خون بالا و دیابت همچنین در ارتباط با پسوریازیس در کودکان / نوجوانان گزارش شده است. ممکن است در نظر گرفته شود که در یک کودک چاق، شدت بیماری می تواند یک نشانگر خطر قلبی عروقی باشد. شیوع هموفیلی در افراد در سنین ۲۰-۰ سال با پسوریازیس بیشتر از افراد بدون پسوریازیس بود. بیماری کرون، هیپرلیپیدمی، دیابت، فشار خون شریانی، آرتریت روماتوئید، چاقی، بیماری قلبی عروقی، کولیت اولسراتیو، با بیماری های پسوریازیس کودکان همراه بود.

خلاصه

پسوریازیس یک بیماری التهابی مزمن می باشد که هر دو بخش بیماران پیر و جوان را با اختلالات جدی مواجه می سازد. متخصصان اطفال و پزشکان مراقبت های اولیه باید از شرایط بالقوه قلب و عروق و عوامل ریسک زا در هنگام درمان بیماران مبتلا به پسوریازیس آگاهی داشته باشند. برخی از عوامل پیش بینی کننده می توانند به تشخیص بهتر برای بیمارانی که در معرض خطر ابتلا به بیماری های مشترک هستند کمک کنند. در چنین مواردی، مداخلات ازون(ازن-اوزون-اوزن) و  اولیه، به جلوگیری از شروع این اختلالات همراه کمک خواهد کرد؟

• زنان جوان مبتلا به پسوریازیس شدید ۵ برابر بیشتر از همتایانشان رنج می برند. ^۱۷
• پیش از بروز اختلالات پوستی و عفونت پوست در سال گذشته، منجر به ایجاد بیماری های هم زمان می شود. ^۱۸
• سیگار کشیدن به عنوان عامل خطر مستقل برای پسوریازیس مشخص شد.
• چاقی یک عامل خطر مشخص در پسوریازیس در القاء شرایط هم زمانی است، و اینکه آیا این یک علت یا پیامد، برای کودک یا بزرگسال است اهمیت ندارد.